In Nederland worden elk jaar ongeveer 15.000 baby’s prematuur, oftewel meer dan drie weken te vroeg. Uit ervaring weet ik dat hierna een enorme uitdaging wacht. Vanzelfsprekend voor de kleine, maar ook zeker voor de ouders.
Een vraag die raakt
“Mama, moet ik dan in het ziekenhuis blijven?”
Dit is wat mijn dochtertje vorig jaar (toen twee jaar oud) aan mij vroeg op het moment dat ik haar vertelde dat we weer naar het ziekenhuis zouden gaan voor een controle. Een simpele vraag, die diep indruk op mij maakte.
Drie jaar geleden kwam ze met 29 weken veel te vroeg op de wereld. Ze was piepklein – op haar lichtst slechts 1100 gram – en bracht daarom drie weken door op de kinder-IC (NICU) en daarna nog twee maanden in het ziekenhuis, totdat ze eindelijk mee naar huis mocht.
De eerste maanden
Iedere ochtend zat ik op een strandstoel, twee uur lang met haar op mijn borst. Mijn man deed hetzelfde in de middag. Ik gaf haar alles wat ik kon: liefde, geborgenheid, troost, maar slechts voor 2 uur per dag.
En ondanks alle fantastische zorg, wilde ik geen vreemde mensen om ons heen, maar gewoon samen zijn, dag en nacht, in de warmte en rust van thuis. Geen piepjes van machines, continu alarm van de monitoren, geen pijnlijke onderzoeken.
Praten met je baby of kindje helpt
Achteraf leerde ik wat voor verschil het kan maken voor zowel kind als ouder om te praten met je baby, de feiten te benoemen, te erkennen en ruimte te geven aan wat deze situatie met jou en je kind heeft gedaan.
Deel daarbij je gevoelens, bijvoorbeeld: “Dit is niet wat papa en mama voor jou wilden. Het spijt ons dat we niet altijd bij je konden zijn.” Zelfs al lijken ze het niet letterlijk te begrijpen.
Terug naar het ziekenhuis
Nu ik weer met haar naar het ziekenhuis ging besloot ik er alsnog met haar over te praten: “Weet je nog dat je in het ziekenhuis was en dat mama en papa niet altijd bij je konden zijn? Dat was helemaal niet fijn voor jou en voor ons. Maar vandaag gaan we samen naar het ziekenhuis en ook weer samen naar huis.”
Misschien begreep ze toen nog niet elk woord, maar haar lichaam reageerde direct. Ze ontspande, pakte mijn hand, en liep vrolijk met me mee. En deze keer gingen we wel gewoon samen weer naar huis.
Het is nooit te laat om met je kind te praten
Dit moment liet me zien hoe belangrijk het is om met je kind te praten over wat je samen hebt meegemaakt, zelfs als het al een tijdje geleden is. Het helpt niet alleen je kind, maar ook jou als ouder om het een plek te geven.
Een nieuwe fase vol uitdagingen
Veel mensen denken dat, zodra je met je kindje thuis bent, alles weer normaal wordt. Maar voor veel ouders begint dan juist een nieuwe uitdagende fase. De verwerking van wat er is gebeurd, gecombineerd met de dagelijkse zorg en het opbouwen van een nieuw ritme, kan overweldigend zijn.
Goede begeleiding en het delen van ervaringen maken hierin een groot verschil. Het zijn inzichten die ik destijds graag had willen hebben, en daarom deel ik mijn ervaringen nu met andere ouders.
Ruimte voor verwerking
Als ouder van een prematuur geboren kindje kom je in een wereld vol emoties, onverwachte situaties en uitdagingen terecht. In de eerste fase draait alles om de thuiskomst en het zorgen voor je kindje, wat al een enorme uitdaging kan zijn. Pas later, wanneer er meer rust en ruimte komt, ontstaat vaak het moment om te erkennen wat deze ervaring met jou en je gezin heeft gedaan. Door ruimte te maken voor je gevoelens en aandacht te geven aan wat jullie hebben meegemaakt, kun je jezelf en je kindje op de beste manier ondersteunen – op jouw eigen tijd en op jouw eigen manier.
